வனம்…..,

கடந்த செவ்வாய்க் கிழமை மாலை ஈரோட்டிலிருந்து கிளம்பி கோபி,சத்தியமங்கலம்,பண்ணாரி வழியாக ஆசனூர் சென்று ஞாயிறு மாலை திரும்புவது என்று  முடிவுசெய்து, நானும் என் நண்பர்களும்  குடும்பத்தோடு புறப்பட்டோம்.

மாதமொருமுறை அங்கே நண்பர்களோடோ, தனியாகவோ, வருடத்திற்கு இரண்டு, மூன்று முறை குடும்பத்தோடும் சென்று வருவேன்.

 ஈரோட்டிலிருந்து சுமார் 100கி.மீ தூரத்தில், ஈரோடு- மைசூர் தேசிய நெடுஞ்சாலையில் உள்ள குக்கிராமம் ஆசனூர்.   குளிர்ந்த, சுத்தமான, காற்று, அமைதியான சூழ்நிலை, நகர பரபரப்பற்ற மனிதர்கள், வனமும் வனம் சார்ந்த பகுதிகள்.   யானை, மான், காட்டெருமை, போன்ற வன நண்பர்கள்(விலங்குகள் என்று சொல்லின் அர்த்தம் இப்போது மாறிவிட்டது மட்டுமல்லாமல் கொஞ்சம் மட்டமாகவும் தெரிகிறது.) வாழும் பூமி….. 

சத்தி-மைசூர் தேசிய நெடுஞ்சாலை

 

 

 

 

 

 

வனம்

தன்னுள்ளே வரித்து,   தனக்கே உரித்தான செடிகொடிகளின் 
சுவாசத்தோடும், ஈர மண்ணின் வாசத்தோடும்
என்னை ஆலிங்கணம் செய்கிறது..

அந்த  அணைப்பில், என் கர்வமெல்லாம், உடைத்து நொறுக்கப் பட்டு
தூள்தூளாகும்.....

நள்ளிரவு நேரங்களில், கடுங் குளிரில், அட்டைப் பூச்சிகளும், 

பேர் தெரியாத பூச்சிகளும் கடிப்பதை அறியாது 
தங்கும் விடுதிகள் முன்  வெட்ட வெளியில் மணிக்கணக்கில்
அமர்ந்திருக்கிறேன்.   பார்க்க, பார்க்க பரவசமூட்டும் எழில்,
விவரிக்க இயலா போதை… 

சிறு வண்டுகளின் ரீங்காரம், எங்கோ தொலைவில் கத்தும் தவளை, 

அருகே ஓடும் நீரின் சலசலப்பு சத்தம்,  தடைகளைத் தாண்டி, 

வேகங்காட்டி, மூங்கில் செடிகளை ஊடுருவி ஆர்ப்பரித்து 
ஒலியெலுப்பும், காற்று 

………இப்படிச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.

மழைக்  காலங்களில் 
செழுமை அழகு, வழிய வழிய  சேற்றிழாடும், சிறு குழவியாய் 

சுட்டெறிக்கும் கோடையிலோ, 
பார்க்கப் பார்க்க சலிக்காத கருவுருவச் சிலையாய்

வீசும் காற்றில், பேயாய்ச் சுழன்றும், 
வாரியிரைத்தும், வன்மம் காட்டியும் அழகாய் சிரிக்குது வனம்.

செழுமையும், அழகும், ஆழ்ந்த  பின்னனியும், 
பல்வேறு காலகட்டங்களில்,பல்வேறு மனிதர்களின் 
ஏற்ற இறக்கங்களைப் பார்த்தும், ஏதுமறியாதது போல் அமைதி. 

உடல் விறைக்கும் குளிரும், ஊடாக வெயிலும்,
சாரல் மழையும், அதனோடு கூடி,சில நேரங்களில் 
சூரியக் கதிர்களும்,  ஒரு சில நிமிடங்களில்,அனைத்தும் மறைந்து,

குளிர் காற்றும், வெயிலும், மழையும், சாரலுமாக, 
மாறி மாறி  இயற்கை இங்கே 

ஆடும் களியாட்டம் மிக அற்புதம்.

எத்தனையோ வளங்களை, எத்தனையோ மர்மங்களை, 
எத்தனையோ உயிரினங்களை எத்தனையோ ஆச்சரியங்களை, 
அற்புதங்களை தன்னுள்ளே வைத்து இயல்பாக சிரிக்கிறாள்.  

ஆளரவமற்ற நீண்ட வெறித்த தார்ச் சாலைகளில்
தொடர்ந்து நடக்கிறேன்.  

மலை, வெயில், குளிர், காற்று,  எதைப் பற்றியும்
கவலையில்லாமல், 

காட்டு மலர்களின் மனம் வழிகாட்ட தொடர்ந்து செல்கிறேன்.

மானினம் ஓர் புறம், மயிலினம் மறுபுறம், 
மத்தகம் நிமிர்த்திப் பிளிரும் 

யானைகள் ஒருபுறம்.  
இன்னும் பேர்தெரியாத வனவுயிர் ஆயிரமாயிரம்.....

 

கலைந்த தலை, மழையில் நனைந்த உடை, 
அறுந்துபோன செருப்போடு,

சேற்றை வாரி இறைத்து என்னை அழுக்கில் குளிப்பாட்டி
சென்ற இயற்கையின் எந்த படைப்பின் மீதும் கோபமில்லாமல்,

இப்படி இயற்கையோடு இயற்கையாய், இயல்பாய்,………..

 என்னைத் தொலைத்து, என்னுள் தொலைந்த,….. என்னைத் தேடி நான்…. …